Bağışla demədi

Facebook Twitter

Uşağın səsini eşidən ana həyəcanla başını qaldırıb baxdı. Tibb bacısı sevincək: -Qızın oldu. Gözün aydın. Şükür ki, sağ-salamat qurtardın,- deyəndə gənc ana əlləri ilə üzünü örtüb ağladı: -Noolar, hələ heç kimə deməyin. Evdən gələnlərə deməyin ki, qızım olub,-deyə yalvardı. Həkim təəccüblə: -Ay xanım, gül parçası kimi qəşəng, sağlam qızdır. Bundan ötrü illərlə gözləyən, həkimlərdə qalanlar var. Noolar qız olanda?-dedi. - Məni öldürəcək, mütləq öldürəcək. Həmişə döyüb əl çəkirdi. İndi, həqiqətən, öldürəcək. Bu, altıncı qızdır. Xahiş eliyirəm, deməyin heç kəsə. Onun dediklərindən, axır ki, nə baş verdiyini anladılar: -Yaxşı, tutaq ki, onlara dedik, hələ qurtarmayıbsan. Bəs sonra necə olacaq?-deyə tibb bacısı narahatlıqla dilləndi. -Sonrasına Allah kərimdir. Xahiş eləyirəm, yalvarıram, indi deməyin,-deyə ana yenə yalvardı. Tibb işçisi qaçıb baş həkimi çağırdı. O, gələn kimi xəstəni tanıdı. Nubarın əvvəlki uşaqlarının—beş qızının doğulmasından sonra ərinin onu necə döydüyini eşitmişdi, bilirdi. Ona görə tibb bacısına və həkimə sirri öz aralarında saxlamaq şərtilə sabahacan gözləməyi tapşırdı. Tibb bacısı xəstəxananın həyətində gözləyən Nubarın atasına qızının aldadıcı sancısı olduğunu, doğuşun hələ başlamadığını deyib yola saldı. Nubarın əri şəhərdə ən məşhur diş həkimi idi. Bütün sənət adamları, vəzifəli məmurlar çox zaman növbəyə durur, günlərlə gözləyərdilər ki, dişlərini Davud həkimə düzəltdirsinlər. Şəhərdə yalnız onun evinin birinci mərtəbəsində özünə məxsus böyük stomotoloji kabinəsi, tibb işçisi və yaxın köməkçisi— stomatoloq Rahim vardı. Davud uşağın cinsinin anadan asılı olmadığını bilsə də, hər dəfə qızı olanda yenicə doğuşdan qurtarmış zahı arvadını oğlu olmadığı üçün möhkəm döymüş, qadının sir-sifətini gömgöy göyərtmişdi. Bu gün altıncı qızı dünyaya gələn Nubarı həyəcan elə bürüdü ki, təzyiqini, ürəyinin döyüntüsünü gecənin yarısınacan çalışıb güclə qaydaya saldılar, yuxu dərmanı verərək yatırtdılar. Səhəri gün günortaya yaxın yuxudan ayılan ana qızı olduğunu xatırlayıb yenə ağlamağa başladı: -Ay Allah, mənə kömək ol. İndi neyliyəcəm? Məni bu bəladan qurtar. Pərvərdigara, öldür, canım qurtarsın, – deyə get-gedə səsini qaldırdı. Tibb bacısı və baş həkim qaçıb gəldilər. Tibb bacısı astaca: -Ağlama. Sənin problemin, deyəsən, həll olub. Allah mərhəmətlidir. Səsini eşitdi,- deyib onu sakitləşdirməyə çalışdı. Baş həkim: -Nubar, gecə xəstəxananın qabağına yenicə doğulmuş oğlan uşağı gətirib atıblar,-dedi. Bundan bir şey anlamayan Nubar: -Noolsun? Bunun mənə nə xeyri? --dedi. Baş həkim pıçıldadı: -Uşağı şəfqət bacısından və məndən başqa heç kim görməyib. Öz otağımda gizlətmişəm. Yatır indi. Yenə anlamadın? Nubar çarpayıda oturmağa çalışdı: -Doğrudanmı elə fikirləşirsiz? Mənim üçün nəzərdə tutmusuz? Elə bil ürəyimə dammışdı ki, nəsə olacaq. Bu dəfə o əzrayılın zülmündən qurtaracam. Siz bunu necə eliyəcəksiz ki, heç kim bilməsin? Davud bilsə, dərimə saman təpər, – deyə yazıq-yazıq baş həkimə baxdı. -Qorxma, sənədləri ikimiz qaydasına salacağıq. Uşaq haqda heç kim heç nə bilmir. Körpələrin əkiz doğulduğunu qeyd edəcəyik. Ancaq haqqımızı verəcəksən,- deyə baş həkim Nubarın nə deyəcəyini gözlədi. - Məndə çox pul olmur. Ancaq bahalı qızıllarım, brilyantlarım var. Onlardan verərəm. Hərənizə bir dəst. Brilyant adı eşidən şəfqət bacısının gözləri işıqlandı. Baş həkim: -Razılaşdıq. Bu sirr üçümüzün arasında qalacaq. Sən bir adama deməsən, bizdən söz çıxmaz. Tibb işçimlə neçə illərdir, bir yerdə işləyirəm. Nə sirlərin üstünü örtmüşük. Bu da gizli qalar, – dedi. Günortadan sonra Davudun evinə zəng vurub əkiz övladının- bir oğul və bir qızının doğulduğu xəbərini verdilər. O, işini yarımçıq qoyub “QAZ-24”-nü birbaş xəstəxanaya sürdü. Palataya bu vaxt girməyə icazə olmasa da, həkimlə danışıb oğlunu görmək istədiyini bildirdi. İçəri girən kimi qoşa bələnib çarpayıya qoyulmuş uşaqlara yaxınlaşdı və tibb bacısına müraciətlə: -Hansıdır?—deyə soruşdu. Tibb bacısı göy bələkli qundağı ona verdi. Davud mirvari dənəsi kimi ağappaq, göyçək qızının üzünə baxmadan qundağı çarpayının üstünə qoyub bələyini açdı. Uşağın paçasının arasını əlləşdirdi: -Kişidir, kişi. Səni kişi kimi böyüdəcəm. Hər şeyim sənindi, – dedi, sonra tibb bacısına dönüb, – Nə vaxt çıxacaqlar? - deyə soruşdu. - Doqquz gündən sonra. On gün qalmalıdırlar. Qayda belədi. - Baş həkimlə danışacam. Dörd-beş günə çıxsınlar, – deyə Davud qətiyyətlə bildirdi. O, evə qayıdan kimi zəng vurub ən yaxşı restoranların biri ilə danışdı. Axşam bütün dostlarını oraya yığıb böyük qonaqlıq verdi. ...Uşaqlar eyni anadan süd əmib böyüdülər. Davud oğlu Nemanı hər cür təmin edir, ən qəşəng, bahalı paltar və oyuncaqları ona alırdı. Hərdən uşağın sifətinə, hərəkətlərinə baxıb onda nə özünə, nə də arvadına bənzər bir cizgi tapmırdı. Lakin Ləman ilə bir “doğulduğu” üçün və Ləmanın eynilə anasına bənzəməsindən dolayı heç nədən şübhələnmirdi. Bir-iki dəfə bu barədə söhbət salmışdı. Nubar həyəcan və qorxusunu birtəhər gizlədərək: -Davud, ya sizin, ya da bizim nəsildən olan hansısa uzaq bir qohuma çəkib, yəqin,-demişdi. Əslən azərbaycanlı olmayan Davudun hansı millətdən olduğu məlum deyildi. Onun bu şəhərə nə vaxt, hardan gəlməsini heç kim bilmirdi. Qohumu, simsarı olmadığı üçün bunu bilən yoxdu. Yalquzaq canavar kimi tək olsa da, şəhərdə özünə əməlli-başlı karyera qurmuş, vəzifəli adamlarla, tanınmış sənətkarlarla dost olmuş, özünə hər cür şərait düzəltmişdi. Nemanı imkan düşdükcə müxtəlif şəhərlərə gəzməyə aparan, əzizləyən Davud qızlarına qaşı çox sərt və amansızdı. Məktəblə evin arasında olan yolun neçə dəqiqəyə başa çatmasını hesablamışdı və qızlar bir dəqiqə yubansaydılar, Davudun kəməri belindən açılır, körpələrin naləsi ərşə qalxırdı. Ona görə dustaq kimi yaşayan bacılar dərsdən çıxan kimi evə qaçardılar. Davud iş otağından evin ikinci mərtəbəsinə rabitə xətti çəkdirmiş, bir şey lazım olanda mikrafonla evdən istəyirdi. Balaca Ləmanın artıq yeddi yaşı vardı. Evdə anasının yanında hərlənən qızı atasının zəhmli səsi diksindirdi: -Ləman, tez aşağı düş. Qız pillələri enib içəri girəndə orada özündən bir azca böyük bir qızı və qadını gördü. Qız qaşqabağını töküb durmuş, qadın atası ilə söhbət edirdi. Diş kəlbətinini götürüb qızına yaxınlaşan Davud: -Ağzını aç görüm,-deyib qorxunc gözlərini qızına dikdi. Atasının nə edəcəyini bilməyən Ləman ağzını açan kimi o, qızının iki gündür laxlayan süd dişini çəkib yad qıza göstərdi: -Bax, -dedi, - gör heç bu qız ağlayır? Sən nədən qorxursan? Ləman “Ayy”, – eləyib əli ilə ağzını tutdu. İki damcı qan kiçik barmaqlarının arasından biləyinə doğru sızıdı. Qorxu, ağrı və təəccübdən iri açılmış gözlərini atasına zilləyən qıza Davud: -Dur, qalx evə, – deyə əmr etdi. Pillələri qaça-qaça qalxan Ləman evə girən kimi atası eşitməsin deyə için-için hönkürdü. Nubar qızının qana bulaşmış kiçik əlini ağzından çəkib dişin boş qalan yerini görəndə onu bağrına basaraq: -Ağlama, çiçəyim, – dedi, – sənin bu dişin onsuz da düşəcəkdi. Atan tez çəkib ki, qalıb sonra çox ağrıtmasın. Ancaq ananın səsi titrəyir, göz yaşlarını güclə saxlayırdı. Bacıların sinif yoldaşları hər il yay tətilində valideynləri ilə müxtəlif rayonlara, qonşu ölkələrə gedir, Bakının dözülməz istisindən uzaqlaşırdılar. Davudun qızları isə bütün yayı evdən çölə çıxmır, günlərini analarının dizinin dibində keçirirdilər. Bu il yay tətilində Davud iki balaca qızını gətirib məktəblilərin istirahət düşərgəsinə qoydu. Onları qrup rəhbərinə tapşırıb hansısa uzaq şəhərə yola çıxdı. İstirahət müddəti başa çatanda qızlara atalarının onları aparmaq üçün gəldiyini deyən tərbiyəçi bacıları düşərgənin kənarındakı köşkə sarı apararkən uzaqdan atasını görən Ləman : -Ata,-deyib ona doğru qaçmaq istəyəndə ondan arxada olan bir qız onları ötüb qaça-qaça Davuda tərəf yüyürərək: -Papa, sənin üçün çox darıxmışam, – deyib onun qucağına atıldı. Ləman və bacısı Nərmin çox pərt olub atasına doğru getməli, yoxsa geri qayıtmalı olduqlarını kəsdirə bilməyib yolun ortasında donub qaldılar. Davud əlini yelləyib qızlarını yanına çağırdı. Atalarının yanına gələndə Ləman dişi çəkilərkən gördüyü qadını və qızı tanıdı. Bu, bacıların ilk və son istirahətləri oldu. İki il sonra Davudun böyük qızı Ülkər orta məktəbin son sinfinə keçdi və atası ona hazırlaşıb tibb institutuna qəbul olmaq əmrini verdi. Ciddi-cəhdlə hazırlaşsa da, lazımi balı toplamadığı üçün Ülkər instituta qəbul ola bilmədi. Xəbər çıxan günün səhəri Davud qaynatasına zəng vurdu: -Fərhad kişi, bir bel götür, evinizin yanındakı tində məni gözlə, – dedi. Ülkəri maşına qoyub yoldan qaynatasını da götürən Davud şəhərdən xeyli aralanıb qəbiristanlığın yanında maşından düşdü. Qaynatasına qumlu , yumşaq bir yeri göstərib: -Buranı qaz, – dedi. Fərhad kişi təəccüblə: -Nə üçün qazmalıyam? -deyə soruşdu. -Qoca, işini gör. Biləcəksən,-deyə Davud buz kimi soyuq və dəhşət saçan gözlərini qaynatasından yayındırıb bir siqaret yandırdı. Yarım metrə qədər ancaq qazan yaşlı kişi daha heydən düşdüyünü, gücü çatmadığını deyəndə Davud tapançasını çıxarıb qızına tuşladı: -Səni öldürüb burda basdıracam. Niyə dost-düşmən yanında mənim üzümü yerə saldın, instituta girmədin?- deyə dişlərini qıcayıb ilan baxışlı gözlərini qızına zillədi. Qorxu və təəccübdən gözləri böyümüş qızın rəngi bir anda sapsarı saraldı və tappıltı ilə yerə yıxıldı. Babası nəvəsinə sarı qaçıb onu özünə gətirməyə, ayağa qaldırmağa çalışdı. -Heç insafın yoxmu? Bu, sənin doğma balandır. Niyə bu qədər zalımsan?-deyə qoca doluxsunaraq altdan-yuxarı yeznəsinə baxdı. -Sus, qoca. Öz işinə qarış,-deyən Davud keçib maşında oturdu. Üzünə su çiləməklə çox çalışıb nəvəsini özünə gətirən Fərhad onun qoluna girib çətinliklə maşına mindirdi. Bundan sonra ürəkgetmə tapan Ülkər ömrü boyu bü xəstəlikdən əziyyət çəkdi. Bir il keçməmiş atası onun razılığını almadan öz yanında işləyən stomatoloq Rahimə ərə verdi: -Rahim mənim sağ əlimdi. Əsl kişidi. Xasiyyəti xoşuma gəlir. Əldən də bərkdir. Ailəsinin namusunu yaxşı qoruyacaq, – dedi. Ata evində gördükləri ər evində Ülkərə muştuluq oldu. Arvadını evdə dustaq kimi saxlayan Rahim ən adi şeyləri bəhanə edib onu döyür, uşaqların ağlaşması bir-birinə qarışırdı. ...Ülkərin ilk övladı Tahir artıq institutun son kusuna keçsə də, Rahim oğlu evdə olmayanda yenə arvadının üzərində gücünü sınayırdı. Tahirin institutu bitirməsinə lap az qalmışdı. O, evə gələndə anasını gözü yaşlı, üz-gözünü göyərmiş görüb mətbəxə cumdu. Oradan böyük ət dəhrəsini götürüb geri qayıdanda Ülkər ağlayaraq oğlunu qucaqladı: -Oğlum, amandır! Əlini qana bulama! Həbsxanalarda çürüyərsən. Qurbanın olum, etmə! – deyə yalvardı. Qapısına yarıdan yuxarı şüşə vurulmuş yataq otağına dəhrəni qəzəblə tullayan Tahirin ağlına da gəlməzdi ki, dəhrə şüşəni sındırıb atasının başı üzərində çarpayının taxtasına pərçimlənəcək. Gurultuya hövlnak gözünü açan Rahim üzünə paralel çarpayıya sancılmış dəhrəni görəndə sifəti qapqara qaraldı. Ağzından köpük gəlməyə, əl-ayağını çalmağa, qırıq-qırıq nəfəs alıb xırıldamağa başladı. Təcili yardıma zəng vurdular. Xəstəxanaya çatanda artıq Rahim keçinmişdi. Həkimlər onun infarktdan öldüyünü deyəndə Ülkər təəccüblə: -Doğrudanmı, Rahim ölüb? Axı necə olar ki, o ölsün? Yəni ölübmü?—deyə bu zalım adama Əzrayılın gücünun çatmasına təəccüb etdi. Bundan sonra Ülkər rahat nəfəs aldı. Ərinin qorxusu uzun müddər canından çıxmayan qadın yavaş-yavaş azadlığa alışmağa, dükan-bazara, adam içinə çıxmağa başladı. Davud o biri qızlarını da köçürmüş, yalnız kiçik qızı Ləmanın bəxti gətirməmiş, ərə gedəndən dörd il sonra əri maşın qəzasında ölmüşdü. Qaynatası və qayınları onu evindən qovdular. Ləman ər evini tərk edib iki balaca uşaqla ata evinə qayıtmalı oldu. Davudun bütün həyatını cəhənnəmə çevirən oğlu Neman oldu. Çox ərköyün və veyil böyüyən, harınlamış uşaq orta məktəbi güclə bitirdi. Atası əlavə müəllim yanına hazırlığa göndərsə də, Neman heç nə öyrənə bilmədi. Orta məktəbin son sinfindən nəşə çəkməyə başlayan oğlunu Davud çətinliklə, pul gücünə institutların birinə düzəldə bildi. Oğlu institutda oxuyanda ailəni yeni bir bəla gözləyirdi. Neman içkiyə qurşandı və qumar oynamağa başladı. O, son kursda oxuyanda artıq Davudun bankda olan pullarının çoxu oğlunun qumarda uduzduğu borclara verilmişdi. Neman institutu bitirdikdən sonra iki ayağını bir başmağa dirəyib hərbi xidmətə yararlı olmamaq haqda atasının vasitəsilə yüksək məbləğə saxta sənəd aldırdı və hərbi xidmətə getmədi. Davud oğlunu pis vərdişlərdən çəkindirə bilmədi. Neman qumarda uduzduğu pulları atasının müxtəlif yerlərdə aldığı torpaq sahələrini satdırmaqla ödətdirməyə başladı. Davud narkotik maddə alveri və istifdəsi ilə məşğul olan oğlunu həbsxanaya düşməkdən xilas etmək üçün artıq aldığı evləri də bir-bir satmağa başladı. İllər keçir, Davud müflisləşir, çox profesional olduğu işini də əməlli-başlı yarıda bilmir, müştərilərini bir-bir itirirdi. Oğluna iki dəfə nişan qoysa da, qız evləri Nemanın narkoman olduğunu bilib nişanı qaytarmışdılar. Atasının maddi imkanları getdikcə azaldığına görə Ləman evlərdə qulluqçuluq etmək üçün iş axtarmğa başladı. Onun ilk iş yeri tanınmış, varlı iş adamı Niyazın evi oldu. Yaşı yetmişi haqlayan bu adamın uzun illərdi, arvadı ölmüş və orda-burda qadınlarla əylənsə də, qızının qorxusundan evlənə bilməmişdi. O, Ləmanı həm özünə, həm də ərindən boşanıb atası evində qalan üç uşaqlı qızına xidmət üçün əmək haqqını artıqlamasilə verməklə qulluqçuluğa qəbul etdi. İşi çox ağır olsa da, Ləman hər şeyi vaxtında və nöqsansız etməyə çalışır, belə imkanlı iş yeri tapdığı üçün sevinirdi. Niyazın ağır xasiyyətli, qısqanc və isterik qızı heç bir işdən başı çıxmasa da, Ləmanın hər işində nöqsan tapır, onu acılayaraq böhtan və yalanlarla atasının gözündən salmağa çalışırdı. Belə anlarda Niyaz onu müdafiə edir, dəlisov qızınının sözlərini qulaqardına verir, bu hərəkətləri ilə Ləmanın gözündə ucalırdı. Ləman isə iş yerini itirmək qorxusundan qızın bütün kaprizlərinə dözürdü. Bir neçə aydı ki, Niyazın evində işləyən Ləman zaman keçdikcə onun aldığı bahalı hədiyyələri sadəlöhvcəsinə qəbul edir, ona büt kimi sitayişi artırdı. İnsanlarla münasibət qurmaqda təcrübəsi olmayan, adam içinə çıxmayan, ata evində hər an döyülmək görən, iradəsi sındırılan qız bir müddət sonra Niyazın nəvazişlərinə də öyrəşdi. Onun işləməyindən bir neçə ay keçmişdi. Artıq Niyaz qızını qonaq otağına salıb qapını onun üzünə bağlayır, Ləmanı öz yataq otağına aparırdı. Pullu iş yerini itirmək qorxusundan və iradəcə zəif olan gəlin bunları da səssizcə qəbul etdi. Niyazın qızı, nəhayət: -Cəhənnəm ol, nə qələt eləyirsən, elə. Ancaq atamı mənə qarşı öyrətsən , səni iti qovan kimi qovacam evdən, - deyib onu hədələdi. Qoca və əsəbdən dəli olmaq dərəcəsinə gələn atasını, zavallı anasını və uşaqlarını düşünəndə Ləman daha çox acizləşirdi. Niyazın verdiyi pullarla atasının dərmanlarını çox vaxt özü alırdı. ...Bir neçə il sonra bütün var-yoxu əlindən çıxan Davud üçotaqlı, təmirsiz, köhnə bir mənzildə yaşamağa məcbur oldu. Əlləri əsdiyi, əsəb xəstəliyinə tutulduğu üçün işləyə bilmirdi. Sadiq həyat yoldaşı hər an yanını kəsdirsə də, Davud rahatlıq tapmadı. Oğlu olmasını uzun illər arzulayıb ona çox ümidlər bəsləmişdi. Tanrı ona oğul yox, böyük bəla verdi. Neman bu evi də satmağı, narkotik maddə almaq üçün pul tapmağı tələb edirdi. Bu ev onların son sığınacağı idi. ...Yazın əvvəli idi. Yerindən yenicə qalxmış Davud oğlunun hələ oyanmamasını görüb arvadına: -Bu bəla niyə belə gec oyandı?-deyə soruşdu. -İndi gedib durğuzaram. Çay artıq hazırdır , – deyə Nubar Nemanı oyatmağa getdi. İki dəqiqə keçməmiş yataq otağından onun həyəcanlı səsi gəldi: -Davud, bu uşaq ölüb! Ölüb!—dedi. Davud əlləri, dizləri əsə-əsə oğlu yatan otağa yönəldi. Sapsarı saralmış Nemanın meyiti artıq soyumuşdu. Təcili yardım çağırdılar. Onun artıq dozada narkotik maddədən öldüyü diaqnozunu qoydular. Oğlunun ölümündən sonra Davudu bir şey düşündürür və təəccübləndirirdi. Arvadı oğlunu bir dəfə də ağlamadı, bayatı deyib oxşamadı. O: -Başımın bəlası getdi. Ancaq oğulsuz, köksüz qaldlm,-deyib ağlayanda arvadının gözlərini ona zilləyib soyuq-soyuq baxmasını anlamrdı. ...Davud can üstə idi. İki gündü ki, yatağından qalxa bilmir, nitqi zəifləmiş, kəsik-kəsik nəfəs alırdı. Nubar stulunu çəkib onun yanında oturdu. Ərinin həyat əlamətlərini itirməyə başlamış üzünə baxıb astaca səslədi. Davud gözünü açanda Nubar anladı ki, bu onun son baxışıdır və gözünü açmaq üçün son gücünü sərf edib: -Davud, ölürsən artıq. Qoy deyim, Allahdan gizli deyil, səndən də gizli qalmasın. Yadındamı, hər dəfə qızım olanda məni ölüncə döyür, zəif , zahı canımı xəstə edir, məni yatağa salırdın. Sənə su sonası kimi altı qız doğdum. Onların hamısı sənin qanından idi. Doğma balaların idi. Ancaq heç birini nə əzizlədin, nə də adam kimi, ata kimi rəftar etmədin. Mənim balalarım doğma evində gözüqıpıq, aciz, ata sevgisi görmədən böyüdülər. Oğul istəyirdin. Ləmanla birlikdə sənə verdiyim oğlun Neman bilirsənmi, kim idi? Bic, qeyri-qanuni doğulmuş, nəsli-kökü bəlli olmayan birinin övladı idi. Aldığın brilyantları həkimə verib həmin gün xəstəxanaya atılmış o uşağı evə gətirdim. O da balalarıma, mənə etdiyin zülmün əvəzini sənə yaşatdı. Neman sənin oğlun deyildi. Anladınmı? O bizim oğlumuz deyildi. Ona görə o öləndə gözümdən bir damla yaş çıxmadı. Sənə də ağlamayacam. Ağlasam, balalarımın, özümün qara günlərimizə ağlayacam. Di indi rahat ölə bilərsən. Qoca donuq baxışlarını arvadına dikib bir müddət dinmədi. Hiss olunurdu ki, eşitdiklərini ağlında təhlil edir, zəifləmiş beyni bu xəbərin ağırlığını götürə bilmir. Kirpikləri titrədi. Gözündən axan iki damla yaş bəbəklərinin çuxurunda gölləndi. Dilindən qopan son söz bədəndən çıxan ruh kimi yavaşca uçub getdi: -Təəssüf... Nubar isə bircə kəlmə: “Bağışla”,-sözünü eşitmək istəyirdi. 20 noyabr 2019