Onu tədbirlərdə görürdüm. "Xatirə” dəftərlərinin bəzəyi olan o məşhur şeirin müəllifini gördüyümə şad olsam da yaxınlaşmırdım. Sərt insan təsiri bağışlayırdı. Bir dəfə təsadüfən yanaşı əyləşdik, üstəlik şəkil də çəkdirəsi olduq. Elə bil adamın sərtliyindən telefon da işini sərbəst görə bilmədi. Şəkil yaxşı düşmədi. Daha narahat edib "təkrar çəkdirək” demədim. Babam şəkil çəkdirmək məsələsində bizi o qədər yorub ki, ağsaqqallarla şəkil çəkdirməyi çətin iş hesab edirəm. Babamla xahiş-minnətlə bircə dəfə nə çəkdirdiksə odur, ikinci dubl üçün şansımız olmur, biz hazırlaşanadək baxırsan ki, kişi təpəni aşıb. Bu "travmanın” ucbatından şairə də təklif etmədim. Elə əlimdə olan şəklə şükür edib sakitcə durdum. Heç paylaşmadım da. Bir dəfə yenə AYB-də tədbirdə idik. Bir nəfər çıxışında şeir söyləməyə cəhd etdi, nə qədər çalışdısa əzbər deyə bilmədi. Bəlkə də, yaxşı çıxış edəcəkdi, amma qiraətçilik sevdası hər şeyi korladı. (Ola bilsin ki, onu pis vəziyyətdə qoyan ya səhhəti, ya da yaşı idi. Zehinli insanların sonralar yaddaşlarından gileyləndiyini azmı görmüşük?) "Sərt adamın” səbri tükəndi, özü kimi sərt tonla: – Ə, bunu əzbərlə gəl də – deyə acıqlandı. Əslində düz deyirdi, amma ürəyimdə onu qınadım, "nahaq üzünə vurdu” – deyə düşündüm. Şeiri söyləyə bilmədiyinə görə yəqin ki, ürəyində hamıdan çox özü acıqlanıb özünə. Bu dəfə də şairin haqqında öz fikrimdə qaldım. Hər rastlaşdığımızda sanki qəsdlə sərtlik edirdi ki, onunla bağlı qənaətimdə haqlı olduğumu düşünüm. Kəramət Böyükçölün onun haqqında yazısını bir müddət sonra oxudum. Yazıdan: "Böyüyəndə mən də Seyran Səxavət olacam” fikirləri diqqətimi çəkdi. Oturub yaxşı-yaxşı fikirləşdim: əgər bu adamın haqqında Kəramət kimi "hər adamı bəyənməyən istedadlı gənc” belə yazıbsa, deməli, mən gözlərimə yox qulaqlarıma inanmalıyam.